อำนาจ ในเงามืด โล่ป้องกันที่ทำให้บูลส์ครองยุค
- Harry P
- 26 views
อำนาจ ในเงามืด สก็อตตี้ พิพเพน (Scottie Pippen) คือพลังในเงา ที่ควบคุมสมดุลทั้งเกมรับ และเกมรุก ทำให้ทีมชิคาโก บูลส์แข็งแกร่งเกินต้าน ในยุคที่จอร์แดนเปล่งแสง และบทความนี้จะพาไปวิเคราะห์เชิงลึก ถึงคำถามที่ว่า หากไม่มีพิพเพน วงจรสามแชมป์ อาจไม่เคยเกิดขึ้นเลยจริงหรือไม่
ในประวัติศาสตร์ NBA มีไม่กี่คน ที่จะถูกจดจำได้อย่างแน่นแฟ้น ในฐานะผู้เล่นหมายเลขสอง แต่กลับมีผลกระทบเทียบเท่า หรืออาจมากกว่าหมายเลขหนึ่ง ในบางบริบท และสก็อตตี้ พิพเพนคือหนึ่งในนั้น
เขาไม่ใช่ผู้นำทางสถิติ ไม่ใช่ผู้เล่นที่ชู้ตลูกสุดท้าย แต่เขาคือคนที่เชื่อมทุกชิ้นส่วนของทีมชิคาโก บูลส์ให้กลายเป็นโครงสร้าง ที่สมบูรณ์ ไม่ว่าจะเป็นจังหวะการตัดบอล, การขึ้นเกมเร็ว หรือการอ่านเกม ที่เหมือนกับว่าเขา อยู่เหนือเพลย์ของคู่แข่ง
ฟิล แจ็กสันสร้างระบบ Triangle Offense ให้กลายเป็นหนึ่งในรูปแบบการเล่น ที่มีประสิทธิภาพสูงสุด ในประวัติศาสตร์ NBA โดยเฉพาะช่วงที่ทีมบูลส์ คว้าแชมป์ 6 ครั้งระหว่างปี 1991-1998 แต่ระบบนี้จะไร้พลังทันที หากไม่มีผู้เล่น ที่สามารถอ่านเกมทั้งสองฝั่งได้อย่างพิพเพน (13 กันยายน 2021) [1]
เขาไม่ได้เป็นแค่ชิ้นส่วนหนึ่งของระบบ แต่คือข้อต่อ ที่ทำให้ระบบนี้ไหลลื่น เปลี่ยนเกมรับ เป็นเกมรุกในชั่วพริบตา พิพเพนคือ Point Forward ที่สามารถพาบอลขึ้นมาแทนที่พอยต์การ์ดได้ เมื่อคู่แข่งกดดันเกมบน และเขาคือคนที่ทำให้ระบบซับซ้อน กลายเป็นของง่ายๆ เพราะการเลือกจังหวะที่ถูกต้องเสมอ
มีจังหวะพัก มีจังหวะเร่ง และรู้ว่าเพื่อนร่วมทีม ต้องการอะไร โดยไม่ต้องส่งสัญญาณ Triangle ที่ไม่มีสก็อตตี้ พิพเพนอาจยังคงรูป แต่ขาดชีวิต เพราะไม่มีใครสามารถประสาน การเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆเหล่านั้น ให้กลายเป็นของจริงในเกมได้เหมือนเขา
พิพเพนคือหนึ่งในผู้เล่น ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ในยุคของเขา โดยคว้าแชมป์ NBA ถึง 6 สมัยร่วมกับชิคาโก บูลส์, ติดทีม All-Defensive ถึง 10 ครั้ง และได้รับเลือกเป็น All-Star 7 สมัย พิพเพนคว้าเหรียญทองโอลิมปิก ถึงสองครั้ง กับทีมชาติสหรัฐฯ ในปี 1992 และ 1996
ซึ่งชุด Dream Team ปี 1992 ได้กลายเป็นตำนาน ในประวัติศาสตร์บาสเกตบอลโลก ตลอดอาชีพ พิพเพนทำค่าเฉลี่ย 16.1 แต้ม, 6.4 รีบาวด์ และ 5.2 แอสซิสต์ต่อเกม ในด้านเกมรับเขามักจะมีค่า Defensive Box Plus/Minus สูงที่สุดในทีมบูลส์ วงปีที่ได้แชมป์ (7 กันยายน 2025) [2]
ตัวเลขที่สะท้อนอิทธิพลของเขา ในการหยุดคู่แข่ง มากกว่าการทำคะแนน แม้พิพเพนจะไม่เคยทำคะแนนเฉลี่ย 30 แต้มต่อเกม แต่เขาคือผู้เล่น ที่เปลี่ยนทิศทางของเกมด้วย “ทางเลือกที่ชาญฉลาด” และทั้งหมดนี้ คือการควบคุมเกม โดยไม่ต้องเร่งเสียงของเขา
ในสารคดี The Last Dance มีหลายตอน ที่สะท้อนให้เห็นว่า จอร์แดนต้องการพิพเพนเสมอ ไม่ใช่แค่ในสนาม แต่ในฐานะผู้นำร่วม และนั่นไม่ใช่เรื่องของการทำแต้ม แต่คือการคุมอารมณ์ทีมในจังหวะวิกฤต บริหารจังหวะของเกม และทำให้ระบบยังเดินได้ แม้ดาวหลักจะถูกจับตา
พิพเพนรับหน้าที่ป้องกันตัวหลัก ของทีมตรงข้ามเสมอ ไม่ว่าจะเป็น แมจิก จอห์นสันในรอบชิงปี 1991 หรือคาร์ล มาโลน ในช่วงหลัง เขาคือคนที่หยุดโฟกัสของอีกฝ่าย ช่วยลดภาระของไมเคิล จอร์แดนในฝั่งรับ และยังคงรักษาจังหวะของทีม เมื่อเกมรุกติดขัด
หลายครั้งที่จอร์แดนระเบิดฟอร์มได้ เพราะพิพเพนกำจัดคู่แข่งตัวหลัก และอีกหลายครั้ง ที่พิพเพนเป็นคนคว้าชัย ตอนที่จอร์แดนต้องนั่งข้างสนาม เขาคือเบื้องหลัง ที่เสริมความมั่นคง และทำให้ความเป็น “ผู้นำแบบจอร์แดน” สามารถเปล่งพลังได้เต็มที่
พิพเพนลงเล่นในช่วงพีคของเขา ด้วยค่าตัวที่ต่ำกว่าความสามารถ อย่างน่าตกใจ เพราะเขาเลือกความมั่นคงให้ครอบครัว เป็นอันดับแรก แต่สิ่งนั้นกลับกลายเป็นบาดแผลในจิตใจ เมื่อเขาเห็นผู้เล่นค่าตัวสูง ในทีมที่เขาเป็นรากฐาน มันคือมุมเศร้า ในเส้นทางที่ดูเหมือนรุ่งโรจน์เสมอ (17 พฤษภาคม 2020) [3]
ข้อควรระวังในการประเมินผู้เล่นแนวนี้
ถ้าตัดสินจากแค่แต้มต่อเกม จะไม่มีวันเห็นคุณค่าของเขา เพราะสถิติพื้นฐานอย่าง PPG หรือแม้แต่ usage rate ไม่ได้สะท้อนผลกระทบ ที่เขามีต่อ flow ของเกมได้เลย การควบคุม spacing, การหมุนเกมรับ และการจ่ายบอล ในจังหวะที่เปลี่ยนจิตวิทยาคู่แข่ง ล้วนเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น จากตัวเลขง่ายๆ
ผู้เล่นแบบสก็อตตี้ พิพเพนจะไม่มีใน Fantasy League เพราะเขาไม่ใช่นักป้อนสถิติ แต่เขาอยู่ใน “เกมชนะจริง” ที่ทุก possession มีผลต่อสมดุลของทีม และเขาคือคนที่ทำให้ play เหล่านั้น เกิดขึ้นได้อย่างราบรื่น โดยไม่ต้องยืนอยู่ใน spotlight
คำถามที่น่าคิด
ถ้ามีผู้เล่นแบบสก็อตตี้ พิพเพนในยุคนี้ ทีมไหนจะขึ้นเป็นแชมป์ หากลองจินตนาการว่า Dallas Mavericks มีพิพเพนยืนเคียงข้าง ลูก้า ดอนซิช ในบทบาทผู้ช่วยเกมรับ และเชื่อมเกมรุก หรือ Golden State Warriors ได้เขาแทนที่ เดรย์มอนด์ กรีน ที่เริ่มโรยแรง ในช่วงปลายอาชีพ
สิ่งที่เกิดขึ้น อาจไม่ใช่แค่การเพิ่มความสามารถ แต่คือการยกระดับ โครงสร้างของทีมทั้งระบบ นี่คือคำถามที่ไม่มีคำตอบชัดเจน แต่หากลองจินตนาการตาม เราจะเห็นได้ทันทีว่า ผู้เล่นแบบเขา ไม่ได้มาเพิ่มแค่ talent แต่เพิ่ม “ความเสถียร ที่เปลี่ยนเกมให้สมบูรณ์”
เราจึงสรุปได้ว่า อำนาจ ในเงามืด “สก็อตตี้ พิพเพน” คือโล่ที่ไม่ต้องการเสียงปรบมือ แต่เขาทำให้เสียงนั้นดังขึ้น เพราะทีมเล่นได้อย่างสมดุล และในโลกของเกมบาสเกตบอล ที่เต็มไปด้วยตัวเลข flashy และ highlight นี่คือบทพิสูจน์ว่า “ระบบที่มั่นคง” มักถูกปกป้อง โดยคนที่ไม่ยืนอยู่ในแสงเสมอ
เพราะสก็อตตี้ พิพเพนคือผู้เล่น ที่ประสานทุกจุดให้ระบบนี้ สามารถเคลื่อนไหวได้จริง ทั้งการอ่านเกม, พาบอลขึ้น, ส่งบอล และเปลี่ยนเกมรับเป็นรุก โดยเฉพาะในช่วงที่ชิคาโก บูลส์ครองยุค
พิพเพนยอมเซ็นสัญญา 7 ปี มูลค่าเพียง 18 ล้านดอลลาร์ เพื่อความมั่นคงของครอบครัว แต่กลับถูกใช้งานหนัก และได้ค่าตอบแทน ที่ต่ำกว่าความสามารถของเขาไปหลายเท่า
