พ่อมด สายส่อง คนที่ไม่เคยธรรมดาในทุกการยิง
- Harry P
- 43 views
พ่อมด สายส่อง จอร์แดน พูล (Jordan Poole) แม้จะมีหลายคน ที่ยังถกเถียงถึงบทบาทของเขาในเกม แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลยก็คือ เขาไม่ใช่เพลย์เมกเกอร์ ไม่ใช่คนที่มีเปอร์เซ็นต์แม่น สูงที่สุดในลีก แต่ทุกครั้งที่เขาหยิบลูกขึ้นมา โลกทั้งใบจะต้องจับตาดู เพราะไม่มีใครเดาได้ ว่าเขาจะยิงจากที่ไหน
พ่อมด สายส่อง จอร์แดน พูลไม่เคยเป็นผู้เล่น ที่ถูกวางไว้ในหมวด ที่มีวินัย หรือมีระบบ เขาคืออีกขั้วหนึ่ง ขั้วของผู้เล่นที่สร้างจังหวะ จากสิ่งที่ไม่มีใครกล้าลอง คนที่ยิงจากระยะ 35 ฟุต โดยไม่คิดแม้แต่เสี้ยววินาที คนที่ไม่แคร์ ว่าเกมจะอยู่ในช่วง Q1 หรือ Q4 เพราะ “ศิลปะ” ไม่เคยสนใจเวลา
พูลจึงไม่ใช่นักแม่นปืนแบบ เคลย์ ธอมป์สัน (Klay Thompson) ไม่ใช่พอยต์การ์ดแบบ จอมบงการ ไร้รอยยิ้ม อย่างคริส พอล (Chris Paul) ไม่ใช่คนแบกทีมแบบ เจสัน เททัม (Jayson Tatum) แต่เขาคือ “ตัวเร่งปฏิกิริยา” ที่เกมรับ ไม่สามารถวางแผนต้านได้
สิ่งที่ทำให้จอร์แดน พูลมีเสน่ห์ ไม่ใช่แค่เพราะเขาชู้ตได้ไกล แต่เป็นเพราะทุกการยิงของเขา มีคาแรกเตอร์ เหมือนนักมายากล ที่ไม่เคยใช้ลูกเล่นซ้ำ ทุกจังหวะ pull-up, step-back, หรือ heat check ถูกใส่อารมณ์ ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ จึงไม่น่าแปลกใจ ที่แฟนๆจะติดตา หรือฝ่ายตรงข้ามจะหัวเสีย [1]
ผู้เล่นแบบพูล ทำให้แผนรับของฝ่ายตรงข้ามล้มเหลว ไม่ใช่เพราะเขาแม่นยำที่สุด แต่เพราะเขา เป็นคนที่ไม่มีใครสามารถวิเคราะห์ หรือคาดเดาได้ การวางแผนรับแบบเดิมๆ ไม่สามารถใช้ได้กับพูล เพราะเขาไม่ยึดติดกับตำรา เขาคือคนที่พร้อมจะยิง จากจุดที่ไม่มีใครคาด และในจังหวะที่ไม่มีใครกล้า
พูลอาจยิง airball สองลูกติดกัน แล้วลูกที่สาม กลับเป็นการชู้ตข้ามหัวสองคน จากโลโก้กลางสนาม และทำให้คนทั้งสนาม ต้องลุกขึ้นยืน มันคือจังหวะ ที่คนทั่วไปมองว่าไม่ควรยิง แต่พูลกลับทำให้มันเป็นไฮไลต์
จากโกลเด้น สเตท วอร์ริเออร์ส (Golden State Warriors) ถึงวอชิงตัน วิซาร์ดส์ (Washington Wizards) แม้จอร์แดน พูลจะเคยเป็นหนึ่งในชิ้นส่วนสำคัญ ของวอร์ริเออร์ส ยุคหลังแชมป์
แต่การที่พูล ต้องย้ายมาอยู่กับวิซาร์ดส์ สะท้อนความจริงข้อหนึ่ง ของโลกบาสเกตบอลสมัยใหม่ว่า การมีพรสวรรค์อย่างเดียวมันไม่พอ ถ้าไม่รู้วิธีอยู่ในโครงสร้าง พูลในฤดูกาลล่าสุด กับวิซาร์ดส์ (2023–24) ถูกจับตามองหนัก จากทั้งแฟนทีมใหม่ และอดีตแฟนทีมเก่า [2]
ความคาดหวังสูง แต่ระบบของวอชิงตัน วิซาร์ดส์ยังไม่ชัดเจน และพูลก็ต้องดิ้นรน อยู่ท่ามกลางการเล่น ที่ไร้ทิศทาง เขายังมีจังหวะสวยๆอยู่บ้าง แต่ก็เต็มไปด้วยข้อผิดพลาด และการตัดสินใจที่ไม่แน่นอน เหมือนให้พ่อมดมาอยู่ในค่ายทหาร มนตร์อาจยังอยู่ แต่ไม่มีพื้นที่ให้ร่ายเวท
พูลจึงจัดอยู่ในกลุ่มผู้เล่น ที่แม้จะไม่ถูกใจโค้ชทุกคน แต่เป็นที่รักของแฟนบาส เพราะเขาทำให้เกมสนุก มีสีสัน และไม่สามารถละสายตาได้เลย
มุมที่คนมักมองข้าม พูลไม่ใช่ปัญหา เขาคือบททดสอบ หากทีมมีโครงสร้างชัด ระบบที่พร้อมให้ผู้เล่นบางคน ออกนอกกรอบได้ โดยยังคงควบคุมทิศทาง ทีมจะได้ผลลัพธ์ เหมือนวอร์ริเออร์สในปีแชมป์ แต่ถ้าไม่มี เขาจะกลายเป็นภาระ และถูกมองเป็น “มือยิงไร้จิตสำนึก”
พูลจึงไม่ใช่ผู้เล่น ที่เหมาะสำหรับทุกระบบ แต่ถ้าอยู่ในระบบที่เหมาะสม เขาคือไม้ตายที่ไม่มีใครเดาได้ [3]
ท้ายที่สุด พ่อมด สายส่อง ไม่ได้ยิงเพราะต้องยิง เหมือนบางคนยิงที่เพราะเกมบังคับ เขายิงเพราะเชื่อว่า มันควรเข้าห่วง และนั่นคือพลังศรัทธาแบบศิลปิน พูลอาจไม่ใช่ซูเปอร์สตาร์ แต่ถ้าอยากรู้ว่า ความเป็นไปไม่ได้ หน้าตาเป็นยังไง ให้ดูตอนพูลรับบอลก่อนครึ่งสนาม แล้วดึงมาชู้ตแบบไม่คิดอะไร แต่ลงเฉย
เพราะพูลเป็นผู้เล่น ที่ไม่เคยยิงธรรมดา ทุกการชู้ตของเขา เต็มไปด้วยสไตล์ ความกล้า และความคาดเดาไม่ได้ เขาเหมือนนักมายากล ที่ทำให้เกมเปลี่ยนได้ในพริบตา แม้ลูกนั้นจะดู “ไม่สมเหตุสมผล”
เขาเหมาะกับการเป็นผู้เล่นตัวจุดไฟ หรือ “scoring catalyst” ในทีมที่มีระบบยืดหยุ่น และยอมให้เขา เป็นตัวของตัวเองได้ ไม่ใช่ผู้เล่น ที่ถูกจำกัดด้วยบทบาทคงที่
