พาวเวอร์ฟอร์เวิร์ด เจสัน เททัม ศิลปินแห่งผ้าใบเขียว
- Harry P
- 60 views
พาวเวอร์ฟอร์เวิร์ด เจสัน เททัม (Jayson Tatum) ไม่ใช่แค่ดาวรุ่ง ที่เปล่งประกายตั้งแต่ก้าวแรกใน NBA แต่คือคนที่แบกรับ “บทบาทสำคัญในฐานะศิลปิน” ของแฟรนไชส์ใหญ่อย่างเซลติกส์ อย่างต่อเนื่อง พร้อมเปลี่ยนเส้นทางอาชีพ ให้กลายเป็นภาพวาดที่ยังไม่สมบูรณ์ แต่เปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูด
เททัมไม่ใช่นักบาสประเภทที่จะวาดภาพ ด้วยเส้นขีดมั่วๆ แล้วปล่อยให้มันดูเท่ เขาคือศิลปิน ที่รู้ทุกจังหวะของพู่กัน รู้ว่าสีตรงไหน ต้องกดให้เข้ม รู้ว่าแสงต้องลงอย่างไร เพื่อให้ภาพมีมิติ และที่สำคัญ เขาไม่ได้สร้างงานเพื่อแค่ “สวยตอนนี้” แต่เพื่อให้ผลงานของเขา อยู่ในพิพิธภัณฑ์ของ NBA ตลอดกาล
ด้วยค่าเฉลี่ยมากกว่า 26 แต้มต่อเกม ตลอด 4 ฤดูกาลหลัง และการเป็น All-NBA First Team อย่างต่อเนื่อง เททัมคือหนึ่งในศิลปินที่มี “ฟอร์ม” มั่นคงที่สุดของยุค [1]
แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้น คือการที่เขายังไม่ลง “ลายเซ็นสุดท้าย” บนผลงานของตัวเอง
แฟนบาสจำนวนมาก ตั้งคำถามเกี่ยวกับเททัม อย่างจริงจัง และต่อเนื่องว่า “เททัมดีพอจะเป็น No.1 ของทีมแชมป์จริงหรือ”
แม้เขาจะพาทีมเข้า Finals ในปี 2022 และเข้ารอบลึกทุกปี หลังจากนั้น แต่คำถามนี้ก็ยังวนเวียนอยู่ เพราะผลงานของเขาในเกมใหญ่ ยังไม่เด็ดขาดเสมอไป ไม่ใช่เพราะขาดทักษะ แต่เพราะบางครั้ง จังหวะที่ควรจะปิดเกมได้ เททัมกลับเล่น อย่างระมัดระวังเกินไป
เหมือนภาพวาดที่ดูดี จนเกือบสมบูรณ์ มีโครงสร้าง สัดส่วน และสีครบถ้วน แต่ยังขาด “จุดสะดุดตา” ที่ทำให้คนหยุดมอง และพูดว่า “นี่แหละผลงานชิ้นโบแดง”
ตำแหน่งพาวเวอร์ฟอร์เวิร์ด แบบเททัม ไม่ใช่แบบที่ยืนใต้แป้น ชนไหล่กัน เหมือนยุคเก่า เททัมคือ “พอยท์ฟอร์เวิร์ด” ที่รับบอล สร้างเกมเอง ยิงระยะกลาง ระยะไกล และป้องกันได้หลากหลายตำแหน่ง
เขาคือวิวัฒนาการ ของพาวเวอร์ฟอร์เวิร์ด ในยุคโมเดิร์น ที่ไม่ได้ยึดติดกับบทบาทแบบเดิม แต่ผสมผสานความสามารถ ของผู้เล่นรุ่นก่อน เข้ากับความยืดหยุ่นของเกมยุคใหม่ ที่มี DNA ของเควิน ดูแรนท์ (Kevin Durant), คาวาย ลีโอนาร์ด (Kawhi Leonard) และโคบี้ ไบรอันท์ (Kobe Bryant) ผสานอยู่ในคนเดียว
ความสูงถึง 6 ฟุต 8 นิ้ว ทำให้เททัมเล่นได้ทั้งวงใน และวงนอก เล่นได้ทั้งระยะใกล้ กลาง และไกล ที่คู่แข่งจับทางได้ยาก เขาครองบอลได้ดี ยิงแม่น และจ่ายบอลได้ชาญฉลาด ถือว่าครบเครื่องในตัวคนเดียว สิ่งนี้ทำให้เททัมคือ “ตัวต่อหลัก” ที่ทีมสามารถวางทุกชิ้นส่วน ไว้รอบตัวเขาได้ [2]
ในรอบ Playoffs ปี 2025 นี้ เททัมพาเซลติกส์ เข้าสู่รอบชิงสายอีกครั้ง พร้อมทีมที่สมบูรณ์ที่สุด ในรอบหลายปี มีทั้ง เจย์เลน บราวน์ (Jaylen Brown) ที่โตเต็มวัยจนกลายเป็นคู่หู ที่ไว้วางใจได้, คริสแทปส์ ปอร์ซินกิส (kristaps porzingis) ที่ฟอร์มกลับมาท็อปเต็มที่ ทั้งรุกและรับ
แต่สิ่งที่ทุกคนรอดู ไม่ใช่แค่ศักยภาพของทีม แต่คือภาพสุดท้ายของเททัม ในฐานะผู้นำหลัก หากปีนี้เซลติกส์ ไปไม่ถึงแชมป์อีก เททัมอาจถูกมอง ว่าเป็นศิลปินที่ “มีฝีมือ แต่ไม่มีงานชิ้นเอก” แต่ถ้าเขาพาทีมคว้าแชมป์ได้ ภาพนี้จะกลายเป็น “ภาพวาดแห่งยุค” ที่ NBA จะจดจำตลอดไป
สิ่งหนึ่งที่ถูกมองข้ามเสมอคือ การที่เททัมค่อยๆ ปรับการเล่นให้ทีมเวิร์กมากขึ้น เขาจ่ายบอลมากขึ้น เลือกจังหวะยิงดีขึ้น และลดการบังคับเกม ในช่วงสำคัญ เททัมไม่ใช่ผู้เล่น ที่เร่งตัดสินใจทุกจังหวะ แต่เลือกเล่นอย่างมีชั้นเชิง ค่อยๆปรับตามสถานการณ์ของเกม
สถิติการ Assist ต่อ Turnover ดีขึ้นทุกปี Usage Rate ลดลง แต่ Efficiency สูงขึ้น [3]
บ่งบอกว่าเขา คือผู้เล่นที่พัฒนาแบบเข้าใจเกม ไม่ใช่แค่เล่นโชว์
ในยุคที่ข้อมูลเร็ว คอมเมนต์แรง และการเปรียบเทียบ ถูกใช้มากเกินไป บางครั้งแฟนบาสอาจลืมว่า “ทุกภาพวาดที่ยิ่งใหญ่ ล้วนผ่านการแก้ไขหลายครั้ง ก่อนจะแขวนบนผนัง”
อย่าด่วนสรุปว่าเททัม ไม่ใช่ No.1 ในทีมแชมป์ จนกว่าเขา จะลงลายเซ็นสุดท้ายจริงๆ และหากใคร ที่กำลังตามฝัน ไม่ว่าจะเป็นนักกีฬา ศิลปิน หรือใครก็ตาม จงรู้ไว้ว่าการเดินทางที่ยังไม่สมบูรณ์ ไม่ได้แปลว่าไร้ค่า
จากเรื่องราวทั้งหมด สรุปคือ เททัมเป็นผู้เล่นที่อยู่ระหว่างการเติบโต ที่อาจยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนี้ เขาไม่เร่งรีบตัดสินทุกอย่างในสนาม แต่เลือกจะพัฒนารูปแบบการเล่น ให้สมบูรณ์ และเหมาะ กับเกมระดับสูงอย่างแท้จริง และนั่นอาจเป็นสิ่งที่ทำให้เขา แตกต่าง และยืนระยะได้ ในลีกที่เต็มไปด้วยการแข่งขันสูง
เพราะในสายตาแฟนบาสหลายคน การเป็นเบอร์หนึ่งของทีมแชมป์ ไม่ได้วัดแค่สถิติ แต่รวมถึงการปิดเกมสำคัญ ได้เด็ดขาดแค่ไหน เททัมมีความสม่ำเสมอสูง แต่ยังขาด “ผลงานชิ้นโบแดง” ในเกมที่เดิมพันสูงสุด
ดูที่การตัดสินใจ ในเกมใหญ่ และบทบาทผู้นำ ภายใต้แรงกดดัน ว่าเขาจะเลือกเป็นผู้เปลี่ยนเกม หรือผู้เล่นที่ปลอดภัย ถ้าเขาเริ่มควบคุมช่วงเวลา clutch time ได้เหมือนซูเปอร์สตาร์ตัวจริง เททัมก็อาจจะกลายเป็นตำนาน ได้อย่างแท้จริง
