กระจก ของคนดู ผู้เล่น NBA ที่สะท้อนทุกอย่างของเรา
- Harry P
- 53 views
กระจก ของคนดู ที่สะท้อนทั้งความฝัน ความกล้า และความผิดพลาดของเรา ในโลกที่ผู้เล่น NBA ถูกจำแนกออกเป็น “คนที่แฟนๆรัก” กับ “คนที่แฟนๆล้อ” แต่รัสเซล เวสต์บรู๊คกลับยืนอยู่ตรงกลาง ความสุดโต่งในทุกจังหวะของเขา เหมือนกระจก ที่บางครั้งก็สะท้อนความผิดพลาด ที่เราเองก็ไม่กล้ามอง
กระจก ของคนดู รัสเซล เวสต์บรู๊ค (Russell Westbrook) มีสิ่งหนึ่ง ที่ไม่เคยหายไปจากเกมของเขาคือ ความกล้าแบบไม่เผื่อใจ เขาเล่นด้วยความเร็ว ระดับพายุ เข้าปะทะเหมือนนักมวย ที่ไม่คิดถอย และกล้าที่จะชู้ต แม้รู้ว่าตัวเอง ไม่ได้เป็นมือแม่น อันดับต้นๆของลีก
“You miss 100% of the shots you don’t take” กลายเป็นความจริง ที่เขาพิสูจน์ให้เห็นในทุกค่ำคืน โดยที่เขาชู้ตมันเองทั้งหมด
ในยุคที่นักบาส เก็บตัวเลขอย่างระวัง เวสต์บรู๊คกลับเลือกจะเล่น มากกว่าคิด สิ่งนี้ทำให้เขาแตกต่าง และในเวลาเดียวกัน ก็ทำให้เขา ถูกวิจารณ์มากที่สุด [1]
เวสต์บรู๊คเริ่มต้นจากโอกลาโฮมา ซิตี้ ธันเดอร์ Oklahoma City Thunder (OKC) ในยุคที่เขาถูกขนานนามว่า “อนาคตของทีม” และจบลงด้วยการเป็นคนที่ “เหลืออยู่คนสุดท้าย” หลังเควิน ดูแรนท์ และ มือซ้าย สายปั่น อย่างเจมส์ ฮาร์เดนย้ายทีม
ความย้อนแย้งเหล่านี้ ทำให้เวสต์บรู๊คเหมือนตัวละคร ที่คนดูตีความได้ไม่เหมือนกัน บ้างมองว่าเขาเป็น “ตำนานดิบที่ไม่ถูกขัดเกลา” บ้างก็ว่าเขาเป็น “นักทำลายจังหวะ” แต่ไม่ว่ายังไง เขาคือกระจกเงาอันซื่อสัตย์ ที่สะท้อนว่า เราทุกคนต่างก็มีความเชื่อมั่นในตัวเอง ที่เกินขีดจำกัดในบางช่วงชีวิต
ในยุคหลังจากลอสแองเจลิส เลเกอส์ (Los Angeles Lakers) เวสต์บรู๊คถูกโยนจากทีมสู่ทีม จากเลเกอส์ ไปคลิปเปอร์ส จากการเป็นตัวหลัก กลายเป็นตัวหมุนในระบบ จากดาวที่วิ่งเร็วที่สุดในสนาม กลายเป็นผู้นำม้านั่งสำรอง
แต่เขาก็ไม่หนีจากเกม ไม่บ่น ไม่ขอเทรดออก เขาแค่เปลี่ยนบทบาท และยังคงเล่นด้วยใจเหมือนเดิม การปรับตัวนี้ของเวสต์บรู๊ค สะท้อนสิ่งสำคัญในยุค NBA สมัยใหม่ว่า ความเหมาะสมสำคัญพอๆ กับความสามารถ และเวสต์บรู๊คกำลังเรียนรู้ ที่จะปล่อยในสิ่งที่เคยยึดติด
จะเห็นว่าผู้เล่นสไตล์ “แรงขับ-ไม่สนบท” แบบเวสต์บรู๊ค ต้องอาศัยโค้ชที่เข้าใจ และเพื่อนร่วมทีม ที่พร้อมวิ่งกับเขา แต่ในยุคที่ระบบ Analytics บอกทุกอย่างตั้งแต่ มุมชู้ตที่ดีที่สุด ถึงจังหวะที่ควรพัก เขาจึงกลายเป็นสิ่งมีชีวิตนอกกรอบ ที่ยังหายใจอยู่ [3]
สำหรับนักบาสรุ่นใหม่
จงกล้าเหมือนเวสต์บรู๊ค กล้าตัดสินใจ กล้าทำในสิ่งที่คนอื่น ไม่กล้าทำ แต่ต้องมีความเข้าใจเกม ในระดับที่ลึกกว่านั้น เช่น จังหวะการอ่านเกม การพักจังหวะ หรือการเลือกชู้ต ที่เหมาะสมกับบริบทของทีม
พลังของเขา คือแรงบันดาลใจ แต่ความดื้อที่ไม่ฟังใคร อาจจะไม่ได้เหมาะกับทุกสถานการณ์ การรู้จักประเมินตัวเอง และการปรับตัว คือหัวใจสำคัญ ของการอยู่รอดในลีกระดับสูง
สำหรับคนดู
อย่ามองแค่ตัวเลขในสถิติ หรือคลิปแซวในโซเชียล เพราะเกมบาส เต็มไปด้วยบริบท ที่มากกว่าความแม่น หรือไม่แม่นในจังหวะเดียว เวสต์บรู๊คเตือนเราว่า แม้เราจะมีวันที่เล่นพลาด หรือถูกมองว่าไม่ใช่ “คนที่ใช่” แต่ถ้าเรายังสู้ และยังลงสนามในวันถัดไป เราก็ยังมีโอกาส ที่จะเขียนเรื่องราวใหม่เสมอ
ในโลกของโซเชียลมีม เวสต์บรู๊คเป็นเหยื่อของจังหวะสั้นๆ ที่ถูกตัดมาแซว
ทั้งที่ในความเป็นจริง เขาไม่เคยหยุดซ้อม ไม่เคยหยุดลงสนาม และไม่เคยเทเกมไหนเลย แม้จะตกเป็นเบอร์ 15 ของทีม หรือบางที เราแค่กลัวความดื้อแบบเขา เพราะมันคือเงาสะท้อนความดื้อในตัวเรา ที่เราเองยังไม่กล้ายอมรับ
ท้ายที่สุด “รัสเซล เวสต์บรู๊ค” ไม่ได้สมบูรณ์แบบ เขาอาจไม่ใช่แชมป์ แต่เขากล้าเป็นตัวเอง ในแบบที่นักกีฬาคนอื่นไม่กล้า และในวันที่ผู้เล่นส่วนใหญ่ พยายามเล่นให้ถูกใจโลก เวสต์บรู๊คกลับเล่นให้สะท้อนใจตัวเอง และเมื่อเราดูเขา เหมือนเรากำลังดูตัวเองอยู่ในนั้น ทั้งในวันที่ดูกล้าเกินไป และวันที่ผิดพลาด
เล่นด้วยหัวใจ มากกว่าสมอง คือแก่นแท้ เวสต์บรู๊คเน้นใช้พลัง ขับเคลื่อนด้วยความกล้า วิ่งทะลุแนวรับ ชู้ตโดยไม่ลังเล และไม่กลัวล้มเหลว เป็นพลังที่ไม่ผ่านการกรอง แบบนักวิเคราะห์
เพราะเขาไม่ซ่อนข้อผิดพลาด จังหวะพลาดของเขา มักจะมองเห็นได้ชัด ทั้งจากสีหน้า ท่าทาง และการตัดสินใจที่สุดโต่ง แต่ความจริงคือ เขาไม่เคยหยุดซ้อม หรือหลบเลี่ยงสนามเลยสักครั้ง
